Wolfenstein Youngblood -Review

Het had het perfect huwelijk kunnen worden. Hij, MachineGames, met zijn solide en volwassen karakter en zij, Arkane Studios (Dishonored), met haar pure girlpower, onstuimig en vrij. Na 40 uur foeteren en schelden op elkaar lijkt een vechtscheiding nabij. Dit is Wolfenstein Youngblood.

De jeugd van tegenwoordig

Youngblood begint nochtans met een aanstekelijke premisse, vol met knipogen naar zijn voorganger. Herinner je je de slow-mo scène nog van een bebloede Anja, die op het einde met ontblote boezem én zwangere buik, Sturmgewehr in elke hand, een aantal vijanden aan flarden schiet? (Geen zorgen, perverts, is vast wel ergens online te vinden ) Negentien jaar later, maken we kennis met het resultaat: hun twee grofgebekte tienerdochters Jess en Soph. Papa raakt opeens vermist en een spoor leidt hen naar een door Nazi’s bezet stuk Frankrijk, Neu-Paris gedoopt. Ze graaien elk nog snel een hoogtechnologisch powersuit mee, stelen een FBI-helikopter en vliegen hem achterna. Zucht, tieners..

Move over, grandpa.

Eenmaal aangekomen sluiten ze zich aan bij het plaatselijk verzet. Meer is er verhaaltechnisch niet nodig om als speler van het kastje naar de muur gestuurd te worden via allerlei nietszeggende fetch quests. Neu-Paris is onderverdeeld in verschillende districten die zich spontaan terug bevolken met Nazi’s van zodra je even wegkijkt. Hoe meer tuig je uitmoordt, hoe sneller je level stij-.. Ho ho ho.. Wacht effe. Dat klinkt allemaal wel erg als een rpg. Wel ja, dat is het ook. Ook deze stugge knar plooide voor wat “hip” is (lees: wat het meeste opbrengt). Geen bevredigend aan gort knallen van bosjes vijanden dus, toch wel de grootste aantrekkingskracht van de reeks, maar wel meerdere clips jagen in steeds sterker wordende soldaten. Dat betekent verder ook dat zaken zoals de dual-wield ability vastzitten achter een skill tree. Groot is de teleurstelling wanneer je beseft dat de lichtgewicht zusjes geen zwaardere wapens tegelijkertijd kunnen hanteren.

Spring-in-’t-veld

In plaats daarvan krijgen we wel een verhoogde mobiliteit en zelfs een basis Parkour-systeem. Combineer dat met een semi-open level structuur en de hopjes van hun ouwe rukker vallen maar bleek uit.

Een andere nieuwigheid waar ik hard naar uitkeek, een volledig coop verhaal, bleek uiteindelijk ook maar een scheet in een fles. Begrijp mij niet verkeerd, het is altijd leuk om de fun te delen, maar wie op zoek is naar diepgaande, tactische strategieën uitwerken en uitvoeren, zal hier niet aan zijn trekken komen. De coop blijft beperkt tot elkaar reviven en peps (health en armor boosts) geven. Die zijn best belangrijk want jij en je partner beschikken over een klein potje gedeelde levens. Wanneer die zijn uitgeput, is het onherroepelijk terug naar start.
Ook het stealth-gedeelte laat veel te wensen over. Zelfs de mogelijkheid om jezelf tijdelijk onzichtbaar maken, stopt de Nazi’s niet om je van mijlenver te spotten en laat je snel links liggen.

Third Reich chic

Gelukkig maakt de visuele flair veel goed voor Wolfenstein Youngblood. De ’80s vibe in een high-tech jasje loopt door tot in de details. Daarnaast is er geen gebrek aan de megalomane set-pieces die Wolfenstein zo typeren. Gelukkig maar want je zal je verscheidene keren door dezelfde districten moeten banen. Toch besloop mij meer dan eens het gevoel dat de lineaire structuur, en het verhalend ritme van de hoofdgames meer indruk op mij naliet. Dat dit een zogeheten “budget spin-off” is, wordt echter vooral pijnlijk duidelijk in het wapenarsenaal. Ik telde één nieuw wapen dat op de koop toe maar helemaal op het einde vrijgespeeld wordt. Niet dat je mag klagen over het ruime aanbod dat ter beschikking staat.
Over de gevreesde microtransactions kan ik zo kort zijn als de tijd die ze er klaarblijkelijk in hebben gestoken: volstrekt nutteloze, cosmetische shizzle maar gelukkig niets opdringerigs.

Trophies

Vraag het aan gelijk welke trophyhunter maar als er één ding is dat we niet kunnen uitstaan is het wel grind trophies. Als de talloze collectibles, kills en munten vergaren, langer duren dan alle missies samen, is dat problematisch. De vele laadtijden – met als toppunt de idiote momenten in de liften – en élke schuifdeur samen moeten openen, werden misschien in de eighties normaal geacht. In 2019 voelen deze hopeloos gedateerd aan.

Conclusie

Hier en daar merk je tijdens het spelen wat had kunnen zijn. Als Wolfenstein Youngblood terrein wint op vlak van speelruimte en toevoeging van coop, doen de geforceerde rpg elementen en de herhaling die wel teniet. Bij elkaar blijven voor de kinderen is nooit een goed idee, MachineGames en Arkane..

FSOM cijfer: 6,5/10

Dit artikel is geschreven door: FfredericC / ps4photomode_ffredericc

Meer lezen van FfredricC?

Ragequitten met Rage 2?
A Plague Tale: Innocence – Review
The Walking Dead – The Final Season Review
Days Gone – The FfredericC Review
Far Cry New Dawn – The FfredericC Review