Linkin Park – One More Light Review

One More Light Review | Het nieuwe album van Linkin Park is eindelijk hier! Het vorige album kwam drie jaar geleden uit onder het mom “er is the weinig heavy shit op de radio” aldus Mike Shinoda. Er is blijkbaar een verschuiving geweest in radioland en er wordt vandaag de dag te weinig popmuziek gedraaid. Wat ik daarmee wil zeggen: als je een rockalbum verwacht, dan ben je aan het verkeerde adres. One More Light is een pop album pur-sang en heeft eigenlijk nog weinig met de roots van de band te maken. Maar is dit slecht? Of gewoon anders? Let’s find out! (Original review 05-2017)

Song by song breakdown

1. Nobody Can Save me (3:45)

Met Nobody Can Save Me opent Linkin Park hun zesde studioalbum best aardig. I’m dancing with my demon’s, de eerste regel tekst na het, in mijn ogen verschrikkelijke, chipmunk stemmetje. Dat zul je in deze review nog wel vaker lezen maar al met al is deze sons een prima opener van dit pop album. Als je goed luistert hoor je zelfs nog een gitaar terugkomen!

2. Good Goodbye (feat. Pusha T & Stormzy) (3:31)

Toen ik dit nummer voor het eerst luisterde moest ik een beetje denken aan “Burn it Down” van het album “Heavier Things”. Na de intro door Chester hebben we Mike weer terug! Terug in de goede zin van het woord, een ware rap in de stijl zoals we dit gewend zijn van Linkin Park. Na deze sterke rap komt Chester er weer in met het refrein wat eindigt in een herhaling van Good Goodbye afgewisseld met Oh, Oh, Oh, Oh, Oh. Vervolgens komen de rappers Pusha T en Stormzy aan de beurt.

Een klassieke rapper met een tikje zelfverheerlijking (King Push, they got a chair for him) en een britse rapper met erg sterke lyrics als Goodbye to the cold roads, I can’t die for my postcode. Die lyrics hebben ze overduidelijk zelf geschreven en doet, naar mijn idee, afbreuk aan Linkin Park. De samenwerking met de twee rappers was niet nodig geweest en brengt ook niets nieuws in het nummer. Ik had liever gezien en gehoord dat Mike de drie rapcoupletten zelf had geschreven en gerapt, dat was het nummer zeker ten goede gekomen. Het kunnen niet allemaal pareltjes zijn.

3. Talking to Myself (3:51)

Het heeft even geduurd, maar na twee nummers is de gitaar toch hoorbaar aanwezig op het album! De intro bevalt dan ook direct een stuk beter. Inhoudelijk is het een niet zo’n klassiek als klassiek liefdesnummer. De ander veranderd en wat ik ook zeg is voor dovemans oren. Dat moet Chester gedacht hebben bij het zingen van You turned into someone else, I’ve been talking to myself. Al met een het eerste nummer die het gevoel geeft dat Linkin Park toch echt een band is en geen computer waaroverheen gezongen is. Dit nummer doet de rocker in mij toch beter tot zijn recht komen dan de voorgaande nummers. Verder is het een erg rustig nummer en het keyboard is veel gebruikt in dit nummer (en andere nummers).

Let’s go!

4. Battle Symphony (3:36)

Dit nummer brengt een goede beat met een intro die langzaam opbouwt. Zodra Chester begint met zingen valt de muziek naar de achtergrond en komt zijn stem goed naar voren. Zang is prima, lyrics zijn prima. Het nummer gaat over het opstaan na het vallen.

I hear my battle symphony, all the world in front of me, if my armor breaks, I’ll fuse it back together.

Kortom, wanneer de wereld zich tegen je keert hoor je je krijgslied en wanneer je harnas breekt dan smelt je die weer samen. Nooit opgeven, altijd doorgaan. Overall een prima song.

5. Invisible (3:34)

Invisible, het nummer waar Chester even adempauze krijgt en waar Mike de vocals over neemt. Een klassiek liefdesverhaal. If you felt Invisible, I won’t let you feel that now. Wat zou Mike over hebben om zijn liefde terug te winnen. Hij heeft zijn liefde laten vallen maar dat was nooit de bedoeling, hij zal zijn manieren oppoetsen en er zijn voor haar. De manier waarop het nummer zich presenteert is het goed te horen dat er een schrijver meewerkte die ook nummers schrijft voor Lana Del Rey en Rihanna.

6. Heavy (feat. Kiiara) (2:50)

De eerste single van het album was het grote ‘what the fuck’ moment. Linkin Park has goes pop! En ook nog direct een duet met een vrouw! Voor het eerst in de Linkin Park geschiedenis dat ze een vrouw hebben gevraagd m mee te zingen op een nummer. Kiiara klinkt goed en de harmonie tussen Chester en haar zijn dan ook prima.

7. Sorry for Now (3:23)

Kennen jullie het nummer Fireflies van Owl City? Dan overdreven vrolijke liedje, daar doet het begin van dit nummer zeker aan denken. En ook de chipmunk is terug. Dit nummer heeft best leuke stukjes maar over het algemeen genomen is dit echt het slechtste nummer van het album. Op een album vol met klassiekers is dat een probleem maar dit album bevat geen enkele klassieker ben ik bang. Het nummer draait de rollen van Mike en Chester een beetje om. Mike neemt de lead in de zang en er is een bridge waarin Chester zijn zangkunsten mag tonen. Sorry for Now is eigenlijk gewoon een ordinair liefdesliedjes over, hoe kan het ook anders, spijt hebben. En die fucking chipmunk, erger je je aan die sound dan is dit nummer niet voor jou.

Halfway, right?

8. Halfway Right (3:37)

Halfway Right? Het begin lijkt haast op een musical nummer! Dat verbleekt bijna direct weer, wees gerust. Juist door de vibe van het nummer maakt dit nummer wel bijzonder en voor mij ook goed. Lyrical content is van het formaat Bon Jovi en gezien ik dat ook tof vind mag dit nummer zeker blijven. Bij dit nummer vergeleken is Bon Jovi echter heavy rock, dus vergis je met deze vergelijking niet in de muziek.

9. One More Light (4:15)

De titelsong van het album is ook direct het langste nummer. Muzikaal gezien een bijzonder nummer. Ken je het geluid van je stereo wanneer je die snel hard en zacht en weer hard en zacht zet? Dat geluid is het kenmerk van One More Light. Daarover horen we het zachte geluid van, jawel, een gitaar! Who cares if one more light goes out? In a sky of a million stars. Well I do. Voor mij persoonlijk is dit de beste tekst van het album evenals een van de beste nummers die het album te bieden heeft. Een ballade ten top! Maar zeker in de goede zin van het woord.

10. Sharp Edges (2:58)

De album closer! Wederom gitaar en zelfs een beetje een country vibe! Niet het beste nummer van het album maar wel een logisch einde. Ondanks de vreemde sound merk je hier toch ook wel weer dat het een bandnummer is. Misschien zelfs een beetje het idee die ik ook krijg bij “Road Trippin” van The Red Hot Chili Peppers. What doesn’t kill us makes us stronger. Dat is vast het motto geweest tijdens het schrijven van dit album.

Onze conclusie

So say goodbye and hit the road
Pack it up and disappear
You better have some place to go
Cause you can’t come back around here
Good Goodbye

Zo begint de tekst van het nummer Good Goodbye. Voor veel fans zal deze tekst ironisch gezien ook gebruikt worden om Linkin Park weg te wuiven met dit album. Het is, zoals in de introductie genoemd, een pop album
pur-sang.

Hier is op zich niet zoveel mis mee, de nummers op zich staan prima. Dit gezegd hebbende is het simpelweg geen Linkin Park. Nou ja, het is wel Linkin Park maar heeft niets gemeen met waar ze groot mee zijn geworden en als dit hun eerste album was geweest hadden ze een leuke groep volgers gehad maar hadden ze geen Ziggo Dome uitverkocht. Alhoewel, in een tijd waarin artiesten als Ariana Grande en Justin Bieber ook het Ziggo Dome uitverkopen was het ze wellicht ook nog wel geluk ook.

Overall is dit pop-album toch wel pop van nu. Kortom in deze tijd is het een prima album geworden. Je moet echter wel het Linkin Park dat je kent vergeten om dit album enigszins leuk te vinden. Voor de rockers onder ons zal dit album geen overplay krijgen. Voor de mensen die een brede muzieksmaak hebben en ook de hedendaagse pop kunnen waarderen is dit album zeker de moeite waard. Wat wel tegenvalt over het geheel is de speeltijd. Na 36 minuten heb je het album gehoord, dus erg kort.  

Persoonlijk vind ik het album een geslaagde poging van een band waar ik veel waardering voor heb. Ik heb ook nog steeds een zwak voor A Thousand Suns en plaats dat album ook niet onderaan bij het maken van een best-to-worst lijstje. Misschien ben ik wel een rare, but who fucking cares!

+ Linkin Park
+ Goede pop-songs
+ Sterke lyrics

– Geen Linkin Park sound
– Waar zijn de gitaren?
– Niet voor de rock fans

#fsom crew eindcijfer: 7,5

Lees in ons magazine ook alles over het nieuwe album van de Red Hot Chilli Peppers!

Artikel door: Peter van de Velde / @dutchplaystationgamer
Volg FSOM Magazine op Instagram en Facebook!