Bullet for my Valentine gooit de beuk erin!

Bullet for my Valentine | Vandaag is het eindelijk zo ver, het nieuwe album van Bullet for my Valentine is uit! Na eerder vier singles van dit album te horen hebben gekregen kunnen we nu eindelijk genieten van de volle glorie van hun self titled album.

Not a metalhead

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een gevarieerde muzieksmaak heb maar ook weinig nieuws binnenlaat in mijn cirkel van bekendheid. En dat is eigenlijk al jaren zo. Rock liggen de roots en in de zero’s werd het met nu-metal allemaal net een beetje zwaarder. Linkin Park, Limp Bizkit, Papa Roach, het zijn allemaal geen onbekenden. Maar het is allemaal niet heavy en dat was voor mij ook niet nodig. Rustiger kon gerust, ik noem een John Mayer, maar Slipknot was mij eigenlijk net een die stap te ver. Maar soms komt een band op je pad die je vastpakt en niet weer los laat. En dan heb ik het over Bullet for my Valentine’s The Poison. Ik schreef voor Rocktober hier meer over maar dit is een band die ik vanaf het begin van een commerciele succes volg. Eens zien of hun nieuwe album ook deze niet metalhead indruk weet te maken.

You F*cking Parasite!

Je valt direct met de neus in de boter wanneer het op de sound aankomt. Na een intro waarin een radio afgestelt wordt en oude tracks van de band voorbij komen knalt de tekst You F*cking Parasite je om de oren en weet je dat het menens is. Dit is een heavy oriented album en niet voor mensen met een zwak hard.

Ook de tweede track, hun eerste single Knives, knalt lekker door de speakers. Hevig gitaarwerk, een dikke solo en Matt die zijn stem eer aan doet. Screams en overall lekker heavy Bullet. Just the way I like it!

Bring out the new sh*t!

En met nieuwe sh*t bedoel ik tracks die nog niet als single uit waren gekomen. Want hoewel Parasite en Knives knallers van tracks zijn, ze zijn ondertussen al “oud”. My Reverie neemt een klein beetje gas terug. Althans, heel even. Maar het tempo blijft hoog en de heren lijken een hoop frustratie weg te moeten werken. Live is dit gewoon springen tot je niet meer springen kunt. En dan ga je gewoon verder met headbangen.

No Happy Ever After is qua sound een mix tussen de sound van de albums Fever en Venom. Melodische zang afgewisseld met schreeuwende gitaren. Kortom, Rock in een metal jasje.

Can’t Escape the Waves houden het tempo lekker vast en geven je weinig ruimte om op adem te komen. De intro begint rustig, maar overall een track om in al het geweld wat we al hebben gehad even op adem te komen.

Deze trend van ademruimte zet zich voort met de track Basterds. Ik merk dat ik wel een beetje aan deze track moet wennen. Muzikaal wel lekker, met een nice hook die er in knalt. Maar indruk weet deze track niet echt te maken. Het is wat “gemakkelijk”. Maar soms wil je ook even een stukje recht toe recht aan op een album die verder tot dusver een regelrechte rollercoaster is!

Shattered rainbows!

De volgende twee tracks zijn ook twee bekenden die uitgebracht zijn als singles. Rainow Veins is een “rustige” track en van de eerder uitgebrachte singles zeker een van de softies. Maar dit betekent zeker niet dat het een soft track is. Eerder een knappe opbouw naar de rest van het album want we zijn pas over de helft!

Nu is het tijd voor de beuker van het album en een van mijn favoriete tracks, Shatter! Die riff gaf mij vanaf het moment dat ik hem voor het eerst hoorde kippenvel en dat doet het nog steeds. Wat een ongelooflijke beuker van track is dit! More please!

Next up is Paralysed.

You make me feel like I’m paralysed

Yes, de tekst past prima bij de muziek. Wederom houdt Bullet geen rekening met je buren.

Death by a Thousand Cuts is de afsluiter van een album met tien tracks. Gaan we nog een keer knallen of sluiten we het rustig af? We gaan gewoon nog een keer flink knallen! Heavy drums, snerende gitaren en een lekkere meezing chorus. Deze track weet het album is stijl af te sluiten.

Headbang heaven!

Bullet for my Valentine laat met dit album niets over tot de verbeelding. Dit is headbang heaven! Dit album is een flinke knaller geworden en is muzikaal een stuk steviger dan Gravity. Ondanks dat de sound van Gravity niet helemaal verdwenen is neigt dit album meer naar Venom on steroids. We krijgen tien tracks voorgeschoteld die een metalhead als een niet metalhead zeker weten te bekoren. Heftige gitareren, stevige drums en knallende solo’s worden verweven met melodische zang en keiharde screams. Dit album mixt veel eigenlijk alles wat we tot dusver hebben gekregen van de heren samen. Geen album voor mietjes dus!

FSOM: 8,5/10