The Last of Us Part II – De FfredericC Review

Onze DutchPlayStationGamer schreef eerder al een review over The Last of Us Part II maar voor zo’n game is een review gewoon niet genoeg voor deze kaskraker van Naughty Dog…

Met de snelheid van Lucky Luke scrolde ik wekenlang door mijn social media apps om toch maar geen spoilers op te vangen. Met een omgekeerd evenredige traagheid besloot ik nu pas om er mijn gevoelens over neer te pennen over The Last of Us 2.

A very naughty dog

Ik schrijf bewust ‘gevoelens’ want The Last of Us 2 laat niemand onberoerd. Nog voor het spel goed en wel uitkwam, had iedereen zijn ongezouten mening (en hooivork in de lucht) al klaar. Nee, het zat Neil Druckmann en de zijnen echt niet mee.

Een eerste trailer met twee kussende meisjes zette de meest homofobe krochten van de gamewereld in rep en roer. Tot tweemaal toe werd de release uitgesteld waarbij Covid-19 werd genoemd als grote boosdoener. Achter de schermen kraakte het team ook nog eens onder de stress en verpletterende werkdruk. Toen hackers de hele mikmak weken voor release online smeten, was het hek helemaal van de dam. De haatgolf culmineerde in een ongeziene overspoeling van negatieve “reviews” op de site Metacritic en de lelijkste verwensingen en bedreigingen aan het adres van iedereen die aan het project heeft meegewerkt. Neem het van mij aan: een gemuteerde schimmelinfectie is het minste van ons zorgen. Als we zo voortdoen, roeien we elkaar nog wel eens uit maar goed, jullie kwamen hier om een review te lezen.

Storytime

Over die schimmelinfectie gesproken, die woekert nog steeds in de hersenstammen van vele ongelukkige zielen nadat Joel 4 jaar eerder besloot om niet de mensheid maar wel Ellie te redden en de echte reden waarom te verzwijgen. Voor ons was het ondertussen gissen hoe zijn leugen zou uitspelen in een vervolgverhaal. Niet alleen zijn ze erin geslaagd een waardig verlengde aan te breien maar ook de regels van zijn voorganger op z’n kop te zetten.

Kan je nog een goed en slecht kamp ontwaren als je voor beide kampen speelt? Kan je de cirkel van geweld doorbreken in een meedogenloze apocalyps waar iedereen je naar het leven staat? Brengt wraak nemen op je naasten de innerlijke vrede waar je zo hevig naar snakt? Op deze en andere vragen probeert Naughty Dog een antwoord te geven.

Je kan wel afkomen met fancy termen als ‘plot armor’, ‘ludonarrative dissonance’ en ‘social agenda’ maar dit is het eerst sinds RDR2 (ondertussen ook al 2 jaar geleden trouwens) dat een game mij nog zoveel deed voelen want vergis je niet: The Last of Us 2 heeft een impact op je lichaam. Ik betrapte mezelf meermaals op kippenvel, mistige ogen, een brok in mijn keel en misschien nog het vaakst op een idiote grijns op mijn smoel.

Meer dan een game

Soms zou je zelfs vergeten dat er tussen de prachtige acteerprestaties en cutscenes door ook nog geslopen, gecraft en geschoten moet worden. Zeker spelende als Ellie, jonger en beweeglijker als Joel, zit er een lekkere vaart in het verhaal met voldoende afwisseling tussen spanning en ademruimte. Altijd heerst er onderhuids ongemak.
De standaard moeilijkheidsgraad doet je zelden zweten, tenzij misschien bij het managen van je uitpuilende rugzak dus crank up that difficulty zou ik zo zeggen.

Als je een sectie onopgemerkt doorkomt, mag je jezelf gerust een schouderklopje geven. Door de toevoeging van honden met een voorliefde voor vuilgebekte lesbiennes en vijanden met ogen in hun achterhoofd is dat namelijk verdomd moeilijk. Als het dan onvermijdelijk op actie uitdraait, weet dan dat de vele schietijzers dodelijk precies en de rondslingerende slagwapens gruwelijk efficiënt zijn. If all else fails, biedt het weelderig tierend gewas of een uitgebrande truck een welgekomen schuilplek.

Bekijk het eens van de andere kant

Halfweg de vijf-en-twintig(!) uur durende campaign worden de rollen omgedraaid en komen we als Abby, het tweede hoofdpersonage, te weten wat haar zoal drijft in het leven. Een gewaagde keuze is het zeker. Abby, met een chronische schouderonsteking en armen als kanonnen, is op z’n zachtst gezegd een atypisch personage en is tot op dat punt in het verhaal het vleesgeworden kwaad in de ogen van de speler.

Haar helft is ook de minst memorabele. Een rits personages passeren de revue zonder echt een blijvende indruk na te laten. Rare beslissingen worden genomen en het spelritme zakt meermaals als een pudding in elkaar. Het is ook hier dat de illusie van vrijheid begint op te vallen. Eenmaal op ontdekkingsreis stoot je al snel op doorzichtige barrières.

Parels voor de zwijnen

Door de lineaire aanpak is Naughty Dog er wel in geslaagd een game te creëren die zo bulkt van het leven dat je vergeet dat je er één aan het spelen bent. Bij een eerste playthrough ben je waarschijnlijk nog te veel onder de indruk van de grandeur van de talrijke locaties en set pieces om het te merken maar het is de meticuleus verzorgde aankleding die je mond zal doen openvallen. Haal je microscoop maar boven, overal vind je een kloppend hart. Buiten in de runners, clickers, stalkers en bloaters natuurlijk.

Conclusie

Als fan wil je meer van hetzelfde en toch weer ook anders. Als je een kopie verwacht, kom je bedrogen uit. En maar goed ook. Naughty Dog vult Sony’s schatkist met een opgeblonken kroonjuweel maar wel één met een vlijmscherp, bloedrood kantje aan.

Cijfer: 9/10

Artikel door: FfredericC – the.inner.click
#gamersunite @fsommagazine

Neem snel een kijkje op het YouTube kanaal van FSOM!
Abonneren is uiteraard helemaal GRATIS! Vergeet natuurlijk niet om de FSOM magazine Facebook pagina een like te geven en ons te volgen op Instagram!
See you there! Pin je ook mee met FSOM op Pinterest?

Meer voor jou!

Death Stranding Review
Wolfenstein Youngblood – Review
Ragequitten met Rage 2?
A Plague Tale: Innocence – Review
The Walking Dead – The Final Season Review
Days Gone – The FfredericC Review