Frederic Verdickt Ironische subtitel want zo simpel is het levensverhaal van de oude knar zonder naam helemaal niet. Het is namelijk doorspekt met typisch menselijke thema’s, zwaar en licht, die onze levens zo kenmerken en zin geven. Dit is Arise: A Simple Story.
Er is leven, er is leven na de dood
Zijn laatste avontuur is er eentje dat zich afspeelt vlak ná zijn dood. Hij ontwaakt in een soort dromerige overgangswereld. De speler ontdekt wat het hoofdpersonage heeft meegemaakt terwijl hij op zijn beurt herinneringen ophaalt. Dit gebeurt aan de hand van 10 levels die symbool staan voor evenveel sleutelmomenten. Geheugensteuntjes, vermomd als lieflijke artwork-collectibles, zitten verstopt in de wereld alsof je lang vergeten fragmenten onder zijn belegen hersenpan nieuw leven inblaast.
Less is more
Wie zou er eens niet graag de tijd controleren? In Arise beschik je over deze kracht om environmental puzzels te kraken. In het begin nog zo simpel als terug- en vooruitspoelen met de afstandsbediening. Gaandeweg komt er wat meer denkwerk aan te pas maar niets onoverkomelijk. De optie om het timebenden over te laten aan een tweede speler liet ik links liggen. Soms controleer je hele seizoenen, soms controleer je enkele seconden. Dat houdt de formule funky fresh voor zo lang het duurt met als persoonlijk hoogtepunt een level waarbij je een lawine manipuleert om een ravijn over te steken.
Maar zo ontplooit heel het spel zich als aaneenschakeling van hoogtepunten. Het lijkt wel of de makers voor elk level telkens een andere geestverruimende drug genomen hebben. Telkens nemen ze een loopje met hun eigen regels. Zonnebloemen zo groot als wolkenkrabbers, achtervolgd worden door honderden surreële versies van jezelf, een excursie in de ruimte en een gevaarlijke ijsgrot waarbij het enige lichtpuntje je met een verwarrend schouwspel van licht en schaduwen de afgrond in jaagt. Je moet het gezien hebben om te geloven.
Music Maestro!
Alsof deze tranentrekker nog niet genoeg op mijn emoties inspeelde, bracht de wondermooie klassieke muziek mij helemaal in vervoering. Enkel de dynamische camera kon mij soms brutaal wakker maken uit deze Disney-droom. Niets zo frustrerend als een no death run te zien eindigen in mineur door een verkeerd ingeschatte jump. Dat maakt een aantal trophies een stuk lastiger dan ze hadden moeten zijn.
Conclusie
Voor een spel waar geen woord gerept of letter gelezen wordt, is het een prachtprestatie dat je als toeschouwer zo wordt meegezogen. Ook al gooit de dynamische camera soms roet in het eten.
De volledige gameplay mag dan misschien wel opgehangen zijn aan slechts één (geslaagde) gimmick, het zet de minimalistische visie alleen maar kracht bij.
En als ik ooit mijn leven voor mijn ogen zie flitsen, mag het eruitzien zoals in Arise: A Simple Story.
FSOM Cijfer: 9/10
Artikel door: FfredericC – the.inner.click
#gamersunite @fsommagazine
Neem snel een kijkje op het YouTube kanaal van FSOM!
Abonneren is uiteraard helemaal GRATIS! Vergeet natuurlijk niet om de FSOM magazine Facebook pagina een like te geven en ons te volgen op Instagram!
See you there! Pin je ook mee met FSOM op Pinterest?
Meer voor jou!
Wolfenstein Youngblood – Review
Ragequitten met Rage 2?
A Plague Tale: Innocence – Review
The Walking Dead – The Final Season Review
Days Gone – The FfredericC Review
[…] Review: Arise: A Simple StoryWolfenstein Youngblood – ReviewRagequitten met Rage 2?A Plague Tale: Innocence – ReviewThe Walking Dead – The Final Season Review […]