Red Dead Redemption 2 Single Player Review (100% completed)

Ik wil de jonge en gevoelige lezertjes alvast waarschuwen want in de komende paragrafen zal ik vurig en expliciet de liefde bedrijven met Rockstar.

De ontwikkelaar van veel van mijn favoriete games -Max Payne, GTA, LA Noire en Red dead zelf natuurlijk- heeft ons maar liefst 8 jaar laten wachten op hun laatste worp. Van een olifantendracht gesproken. Ik herinnerde mij dus enkel nog de grote lijnen van zijn voorganger of moet ik zeggen sequel.

RDR 2 is namelijk een prequel. We tekenen 1899. In het Wilde Westen loopt het tijdperk van outlaws op zijn laatste benen. Na een mislukte ferry heist staan Dutch en zijn Van der Linde gang er slecht voor en zien ze zich genoodzaakt onder te duiken voor de wet en op wraak beluste slachtoffers. Spelende als Arthur Morgan, de rechterhand van Dutch, is het aan jou om terug geld in het laatje te krijgen met oog op een zorgeloos leventje boven de wet.

De eerste uren verlopen traag en zwaar zoals de eeuwige sneeuw waar je door ploetert, de kou verbijtend. Ik voelde direct een noodzaak om zo snel mogelijk een betere plek te vinden voor mijn familie. Familie noemde ik ze al! En we waren nog geen uur bezig. Dat is één van dé grote krachten van deze RDR2: superieure storytelling en voice acting. Koppel dat met een charmante knorpot van een hoofdpersonage (zo heb ik hem gespeeld) en je bent al half binnen. Een fantastisch geschreven personage van vlees en bloed trouwens die Arthur Morgan, dat me nog lang zal bij blijven.

Het verhaal dwingt je tot een nomadisch bestaan. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik nog laatst zó een natuurlijke voeling had met een wereld hierdoor. Van een charmant vissersdorpje tot een industriële grootstad, alles voelt authentiek en uniek. In de meeste open werelden tegenwoordig blijft het daar bij maar Rockstar’s oog voor detail gaat veel verder. Hell, ik heb zelfs geen twee identieke bomen gezien. Als dreigende stormwolken boven je hoofd samenpakken, krijg je het Spaans benauwd en het stoofpotje van kok Pearson kan je bijna ruiken. Gisteren vloog ik nog een meter hoog na een surprise attack van een poema terwijl ik achteloos op een hert aan het jagen was. Zelfs op mijn PS VR voelde ik mij nog nooit zo ondergedompeld. Qua beleving kan dat tellen.

Begeleid door een mooie soundtrack met Countryeske oorwormen en minimalistisch gitaargetokkel verken je op eigen tempo 105 GB aan content. In het begin overweldigt die overdaad aan activiteiten. Zo kreeg ik opdracht om een schuld te innen in een naburig dorpje. Op weg naar de schuldenaar hoorde ik plots schoten en betrapte ik enkele conculega’s op een treinoverval. Na een aantal welgemikte headshots kreeg ik zin in een joyride. Op het dak van deze rijdende trein schoot ik een aantal vogels uit de lucht voor één van de Sharpshooter challenges. Voor ik het wist kwam ik aan in Saint-Denis alwaar ik mij een driedelig pak heb gekocht om niet op te vallen tijdens de volledig theatershow met goochelaars en vuurspuwers die ik daar bijwoonde. Die schuld innen is die avond niet gelukt. Het haalt aan de ene kant volledig de vaart uit het verhaal maar wat je in ruil krijgt qua vrijheid is onbetaalbaar.

Is er dan echt niets negatiefs op te merken? Tuurlijk wel. Hoeveel keer ben ik niet van mijn paard gestapt om te gaan jagen om pas 100 meter verder te beseffen dat ik mijn pijl en boog weer vergeten was in mijn zadeltas? Mijn Arabian merrie Sarah Jessica Paard viel vaker dan Neymar afgelopen WK. Een berggeit zoals de paarden in de laatste Assassin’s Creed is het ook zeker niet (dat haar echte naam Sarah Jessica Paard The Third is, spreekt boekdelen). Items haal je tergend langzaam 1 per 1 uit een kist en aan die suïcidale burgers die zich kamikazegewijs voor de benen van mijn paard werpen en mij ongewild een Wanted-level bezorgen, heb ik een broertje dood.

Ik bedek die kleine frustraties allemaal met de mantel der liefde want de lijn tussen realisme en fun is flinterdun maar Rockstar bewandelt ze als een volleerd koorddanser.

Op trophyvlak kan ik kort en bondig zijn: enkel voor masochystische diehards en completionists.

Ik breek mijn hoofd nog steeds over hoe de wereld perfect lijkt te draaien zonder mij en tegelijkertijd zo organisch verandert met mij erin. Dichter bij de serie Westworld gaan we de eerste jaren niet komen.

Rockstar legt de lat in het genre hoog, heel hoog.

De combo open wereld + wereldklasse graphics had ik deze generatie consoles niet verwacht maar ze hebben het godverdomme toch maar weer geflikt en nu rest me nog maar 1 vraag: waar is die dekselse Gavin?

Als iemand van jullie vragen hebben over de 100 % of missable trophies of gelijk wat, laat het weten in de comments!

#FSOM cijfer: 9,5