Looking Back: Naruto x Boruto – Ultimate Ninja Storm Connections

Looking Back | Herken je dat gevoel? Dat je een game in handen hebt waar je enorm naar uitkeek. Je start hem op, voelt de hype nog even opborrelen… en dan, halverwege, realiseer je je dat het tegenvalt. Dat het niet de game is die je had gehoopt. Vandaag duik ik in zo’n ervaring, met een titel die je misschien wel kent: Naruto x Boruto: Ultimate Ninja Storm Connections. Ik heb meerdere games in mijn lijst staan waarbij ik achteraf dacht: had ik dit wel moeten doen? Maar deze sprong eruit. En niet op een positieve manier.

De verwachtingen lagen hoog

De eerdere Naruto Ultimate Ninja Storm-games waren fantastisch. Overdreven gevechten, vloeiende animaties, sterke voice-acting (in het Japans uiteraard, de Engelse stemmen laat ik graag links liggen) en een lekkere balans tussen actie en verhaal. Dus toen deze nieuwe titel werd aangekondigd, stond hij direct op mijn radar.

De eerste battles deden me terugdenken aan de voorgangers en daar begon mijn verslagenheid zich in te zetten. Er was geen echt verschil met de voorgaande games en het verhaal is al zo vaak verteld dat het min of meer voelde alsof ik hetzelfde nog een keer aan het spelen was. Uiteindelijk voelde het als een grind. Een saaie en eentonige grind. En ondanks het grote aanbod aan karakters, sprong er geen een écht uit.

Een pakket vol gemiste kansen

Visueel? Top. De animaties waren dik in orde. Japans ingesproken? Awesome. Maar dat was het wel zo’n beetje. De gameplay, ondanks soepel, wist nergens te verrassen. De gevechten waren oppervlakkig en herhalend. De hele storytelling voelde aan als een haastklus. Alsof er iets af moest en men is gestopt bij “goed genoeg”.

Dit was echter onnodig. De fans weten wat ze willen spelen en toch hebben ze niet altijd het beste uit de Naruto verhaallijn weten te halen. Maar de Boruto toevoeging was echt niet goed. Wat, ik durf gewoon te stellen dat dit slecht was. Ze hebben zelf een slap excuus van een verhaal bedacht om deze nieuwe generatie Ninja’s aan ons te tonen. Dit terwijl er op het moment van de release echt genoeg materiaal beschikbaar was om ook van Boruto een geweldig iets te maken.

Toch ging ik door

Waarom? Omdat ik begonnen was. En omdat ik het idee had om de Platinum Trophy binnen te slepen. Dus ik zette er flink vaart achter, haalde alle trophies, en verkocht de game daarna direct. Geen herspeelbaarheid. Geen drang om terug te keren. Gewoon afvinken en weg ermee.

Eén trophy in het bijzonder vat mijn frustratie samen: je moest vijf karakters naar proficiency level 30 brengen. Het leverde niks op. Geen nieuwe gameplay, geen inhoudelijke beloning. Alleen maar eindeloos herhalen van dezelfde acties. Een onnodige grind die de matige ervaring nog slechter maakte.

Dieptepunt binnen de reeks

Is Naruto x Boruto de slechtste game ooit? Nee. Maar binnen de Ultimate Ninja Storm-reeks is dit wat mij betreft absoluut een dieptepunt. Meer van hetzelfde, maar dan minder goed uitgewerkt. Geen vooruitgang. Geen verbetering. Gewoon een slap aftreksel van wat ooit werkte.

Mijn advies? Tenzij je een diehard Naruto-fan bent, houd deze game ver van je console. En zelfs dan… denk twee keer na.

Geloof ik nog in de franchise?

Zeker. Naruto is en blijft een iconische serie, en er zijn genoeg goede games rond gebouwd. Maar dit is er geen van. Mocht er een vervolg komen, dan wil ik eerst een degelijke demo spelen. En betalen? Alleen als het echt overtuigt. Anders sla ik ‘m over.

Heb jij ooit een game helemaal uitgespeeld of geplat zonder er echt van te genieten? Laat het weten. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben.

Artikel door: Peter / DutchPlayStationGamer