Death Stranding Review

Kijk, ik hou niet van clichés, mensen zijn veel te complex om in één vakje geduwd te worden, maar het cliché dat Japanners rare mannetjes zijn, staat na het spelen van Death Stranding nog als een dijk boven water. Zo zien we in de 40 uur durende campaign baby’s op sterk water die hartvormige belletjes blazen, strontbommen en wellicht de meest onhandige paraplu ooit de revue passeren.

Je moet maar durven, een heel spel ophangen aan één van de meeste gehate opdrachten die de gamewereld rijk (lees: arm) is: de fetch quests. Iedereen die ooit wel eens een game in het RPG-genre gespeeld heeft, kent ze wel. Je komt aan bij punt A, één of ander derderangspersonage spreekt je aan over hoe jij de énige bent die pakketje X naar punt B, meestal een pokke eind ver, kan brengen. Zelden interessant en meestal gewoon een teken dat de makers door hun inspiratie heen zaten. Dat is in deze Death Stranding niet anders.

The man who delivers

En toch is het de enige bestaansreden die Sam Bridges, gespeeld door ‘The Walking Dead’-lieveling Norman Reedus, lijkt te hebben. Hij laat zich dan ook graag Sam Porter noemen, een idee dat hij vermoedelijk gestolen heeft van Kabouter Plop, zodat iedereen direct weet wat zijn functie is. Ik hoop alvast dat hij per woord betaald is geweest want zijn toegestuurd script paste vast op een post-itje.

Porters vervoeren cargo op zelfstandige basis doorheen het grillige landschap van een onherkenbaar verwoest – heb je het ooit al anders geweten? – Amerika. Een reeks mysterieuze ontploffingen brengt een onherstelbare breuk tussen ons leven en het hiernamaals teweeg met een overspoeling van bovennatuurlijke schepsels (BT’s) tot gevolg. Gelukkig beschik je zelf over een aantal paranormale gaven die je net dat streepje voor geven ten opzichte van je collega’s. Zo beschik je over de mogelijkheid om de aanwezigheid van deze BT’s waar te nemen en, in combinatie met je Bridge Baby (BB), zelfs te zien. Verder geeft Hideo Kojima en zijn team met hun Repatriate-systeem als enige een antwoord op het raadsel hoe een speler weer telkens terug tot leven komt na een in game death. Via The Seam kan een Repatriate zoals Sam zijn ziel terugvinden en ontsnappen.

Connection lost

Het grootste deel van bevolking van de UCA (United Cities of America) had deze luxe niet. De weinige overlevers van de Death Stranding trokken zich terug in ondergrondse bunkers. De regerende President, en tevens Sam’s adoptiemoeder, vraagt met haar laatste adem om deze mensen op te sporen en uit hun isolement te halen door ze te verbinden met een hightech netwerk. Deze eendimensionale personages lijken zo uit een spel Cluedo te zijn weggelopen met namen als The Doctor, The Photographer en The Musician. Voor een spel dat volledig draait rond connecties maken, was het ook verdomd moeilijk om een band te creëren met holografische projecties die steevast hetzelfde zeggen en doen.

Dat staat in schril contrast met de cinematografische flair van de cutscenes waarmee het verhaal uit de doeken wordt gedaan. Vooral de twee booswichten (gespeeld door duiveltje-doet-al Troy Baker en Hollywood-veteraan Mads Mikkelsen) schieten hier de hoofdvogel af met hun respectievelijk maniakaal en ingetogen acteerprestaties. Je nieuwsgierigheid naar hoe het verhaal zich ontplooit, is het enige dat je op de been houdt.

Een goed verhaal maakt nog geen goed game

Toegegeven: een order oppikken, je uitrusting inspecteren, de route nauwkeurig uitstippelen op de kaart, BT’s vakkundig ontwijken en heelhuids bij je eindbestemming aankomen, het heeft iets verslavends. Op het einde van de rit word je bedankt voor de moeite in de vorm van Likes, die de connectie met de gemeenschap versterken, blauwdrukken om nieuwe speeltjes te 3D printen en ja, een algemeen gevoel van voldoening.

Te vaak gaat het echter grondig mis en dat is grotendeels te wijten aan de speelbaarheid en toegankelijkheid of eerder het gebrek daaraan. Als overbeladen muilezel heb je het evenwicht van iemand met een glaasje te veel op. Dat leer je letterlijk met vallen en opstaan. Trikes hebben een batterijtje waarmee je je Gameboy nog niet krijgt opgestart en ik rij nog liever met een winkelkarretje van een berg af dan dat ik nog 1 meter met die vervloekte Truck moet rijden – zelfde gevoel.
Twintig minuten ploeteren om dan op de meest idiote manieren je cargo te verliezen men van voren af aan te beginnen, is gewoonweg niet leuk en schreeuw-in-een-kussen frustrerend.

Slecht nieuws komt nooit alleen

Daar stopte mijn teleurstelling jammer genoeg niet. Op verhalend vlak wordt het iets voorbij halfweg allemaal iets te uitleggerig en rijdt Mr. Kojima zich vast in hoogdravende bochten met pseudo-intellectueel geneuzel. Om wegwijs te geraken in het spel en de verwarrende menu’s zelf ben je dan weer op jezelf aangewezen met pijnlijke ontdekkingen die meestal veel te laat komen.
In welgeteld drie instanties doorbreek je de sleur van je koerierbestaan en word je teruggeflitst in de tijd naar de WO I, WW II en Vietnam oorlog… om daar dezelfde eindbaas op exact dezelfde manier te bevechten.

Ja, het idee dat spelers hulpmiddelen in jouw wereld kunnen achterlaten, is baanbrekend en speelt perfect in op ons tijdsbeeld waarin iedereen met iedereen verbonden is. De manier waarop het is uitgewerkt, laat wel te wensen over. Je hebt namelijk geen controle over wat er wordt overgedragen en vice versa. Hoe helpen een eenzame zipline, een ladder die nergens naartoe gaat of een verroeste truck mij vooruit? Daarbij gaf het mij een dubbel gevoel: jij bent dé Sam Porter Bridges, ook wel “The Great Deliverer” en “The Legend” genoemd, onverschrokken op pad door de meest desolate stukken van Amerika om dan te beseffen dat iedereen mij al voor is geweest. Een beetje als de mooiste meid in de bar kunnen strikken en eenmaal in bed “Benny was here” getatoeëerd zien staan.

Conclusie

Death Stranding is een prachtig ingepakt geschenk. Gewaagd, innovatief en quirky staat er op de doos. Het zijn sokken.

Score: 5/10 (+0,5 voor BB Lou)

Score Enthusiast_gamer: 10/10 for support 

Artikel door: FfredericC – the.inner.click
#gamersunite @fsommagazine

Neem snel een kijkje op het YouTube kanaal van FSOM!
Abonneren is uiteraard helemaal GRATIS! Vergeet natuurlijk niet om de FSOM magazine Facebook pagina een like te geven en ons te volgen op Instagram!
See you there! Pin je ook mee met FSOM op Pinterest?

Meer voor jou!

Wolfenstein Youngblood – Review
Ragequitten met Rage 2?
A Plague Tale: Innocence – Review
The Walking Dead – The Final Season Review
Days Gone – The FfredericC Review

• 

• 

• 

• 

• 

•