Road to Platinum: Final Fantasy Pixel Remaster

Pixel Remaster | Vroeger, toen ik nog jong en onbevlogen was, stond ik met mijn moeder in de Intertoys. Ik was al een tijdje in de ban van de PlayStation en er moest een nieuwe game komen. Na uitvoerig alle hoesjes en doosjes bekeken te hebben, was mijn keuze simpel: Final Fantasy VIII, mijn eerste kennismaking met de serie.

Door de jaren heen heb ik bijna alle genummerde delen gespeeld, van mijn favoriet VII tot de meest recente XVI, maar de klassiekers uit de begintijd? Die bleven vaak ergens halverwege liggen. Op Final Fantasy VI na had ik de oudere delen uit de Pixel Remaster-collectie nooit uitgespeeld.

Tijd om daar verandering in te brengen. Zes delen. Remastered. Met betere graphics, een geremasterde soundtrack en een paar broodnodige Quality of Life-opties. En natuurlijk: een Platinum per stuk. Want ja, als ik het dan doe… dan doe ik het goed.

🎮 Klassiek, maar nog steeds boeiend

De gameplay van de eerste zes Final Fantasy-delen is op papier simpel: turn-based gevechten, random encounters, statische menu’s. Maar schijn bedriegt. Er zit verrassend veel diepgang in, vooral naarmate je vordert in de serie. Elementen als jobsystemen, summons, en spreuken met meerdere gradaties maken elk gevecht iets om over na te denken.

Wat voor mij belangrijk is: het tempo en de vrijheid. En dat zit in deze remasters goed. Je kunt battles versnellen, encounters tijdelijk uitschakelen, of zelfs EXP- en Gil-boosts activeren. Dit maakt het mogelijk om door stukken heen te spelen die je anders misschien als stroperig zou ervaren, zonder dat je het idee hebt dat je de hele game overslaat.

Ik heb in elk deel met name de snelheid en encounter toggle gebruikt. Niet om alles over te slaan, maar om de vaart erin te houden als je wéér door een doolhof loopt met willekeurige gevechten op elke drie stappen. Die balans kun je zelf bepalen, en dat is voor deze Pixel Remaster echt een pluspunt.

🏆 Zes keer Platinum – een overzicht

Ik heb alle zes de Platinums gehaald, en ze waren stuk voor stuk goed te doen. De trophy-lijsten zijn overzichtelijk en grotendeels gelijk opgebouwd: speel het verhaal uit, ontdek alle locaties, versla optionele eindbazen, verzamel bepaalde items of monsters.

Er zit weinig frustrerend tussen, al viel er eentje op, letterlijk en figuurlijk. In Final Fantasy VI zit een trofee voor het verslaan van Deathgaze, een monster dat alleen verschijnt tijdens willekeurige luchtreizen over de wereldkaart. Geen hints, geen vaste locatie, gewoon eindeloos rondvliegen en hopen dat je hem tegenkomt. Dat soort ontwerp voelt ouderwets op een verkeerde manier. Het haalt je uit de flow van de game en je speelt dan niet meer omdat je wilt, maar omdat het ‘moet’.

Toch is dat een uitzondering. De rest is eerlijk opgebouwd. Er zijn geen missable trophies, wat bij oudere JRPG’s zeldzaam is. Je hoeft ook niet alles 100% te maximaliseren. Als je oplet, regelmatig opslaat, en hier en daar wat extra tijd steekt in optionele content, komt het allemaal vanzelf. Ik zou de moeilijkheid gemiddeld rond een 3 à 4 op 10 zetten.

🎶 Nieuwe muziek met oude ziel

Een van de sterkste punten van de Pixel Remasters is zonder twijfel de soundtrack. De optie om te wisselen tussen de originele 8- of 16-bit muziek en de nieuwe geremasterde versies is fantastisch, en ik heb bij elk deel de vergelijking gemaakt.

De originele muziek is natuurlijk iconisch. Zeker als je bent opgegroeid met retro-geluiden, roept dat meteen een gevoel van herkenning op. Maar eerlijk is eerlijk: de geremasterde versies klinken gewoon beter. Ze zijn rijker, voller, en vaak zelfs emotioneel indrukwekkender. De sfeer blijft behouden, maar de uitvoering is vele malen krachtiger.

Vooral de boss themes in delen IV tot VI zijn ijzersterk in de geremasterde soundtrack. Ook wereldkaartthema’s zoals The Boundless Ocean en Terra’s Theme komen prachtig tot hun recht. Dit is hoe de muziek waarschijnlijk altijd al bedoeld was, al blijft de opera-scene is Final Fantasy VI het meest iconisch met de orginele muziek.

👾 Pixels met karakter

Grafisch blijven de games trouw aan het origineel. De sprites zijn opgefrist, de animaties vloeiender, maar het blijft duidelijk een Pixel Remaster. Geen 3D-modellen, geen moderne effecten, gewoon klassieke stijl met net iets meer detail en helderheid.

Wat deze remasters echt leuk maakt, is dat gevoel van persoonlijkheid in alles wat je ziet. Vijanden zijn bizar en over-the-top, personages bewegen overdreven, en spells knipperen op het scherm met precies genoeg flair. Het zijn van die kleine dingen die de sfeer maken.

Ook de UI is strakker, met heldere lettertypes (voor wie het aangepaste font gebruikt) en overzichtelijke menustructuren. Alles voelt vertrouwd, maar zonder de stroefheid van vroeger.

🎯 Conclusie

De Final Fantasy Pixel Remaster-collectie is precies wat het belooft: zes klassieke titels, gerespecteerd en opnieuw gepresenteerd in een vorm die wél werkt.

Voor mij was het een kans om iets in te halen wat ik vroeger niet heb afgemaakt. Games die ik kende, maar nooit écht had uitgespeeld. Nu heb ik ze allemaal doorlopen, beleefd, en afgesloten met een Platinum Trophy als tastbaar bewijs.

Geen van deze delen is perfect. Sommige stukken zijn repetitief, sommige systemen voelen wat ouderwets aan. Maar de kern, de muziek, de personages en het avontuur, het blijft ijzersterk. Dit is Final Fantasy zoals het ooit begon, en dat heeft nog steeds waarde.

Artikel door: Peter / DutchPlayStationGamer