Het leed dat Borderlands 4 heet – Een eerlijke review

Borderlands | Na het spelen van Borderlands 3 begin dit jaar, inclusief alle DLC, was ik behoorlijk enthousiast voor Borderlands 4. Nieuwe Vault Hunters, nieuwe wapens, bosses die je makkelijk kunt herspelen, auto’s die je overal kunt oproepen, het zag er allemaal goed uit. Ook de trailers beloofden veel. Maar dan start je de game en blijkt de werkelijkheid toch net even anders.

Positieve start

Laat ik positief beginnen, want ik probeer mezelf te zien als een brok positiviteit. Borderlands 4 heeft namelijk een toffe story. Je bent gevangen op Kairos, een planeet waar iedereen slaaf is geworden van de Time Keeper. Natuurlijk pik je dat als Vault Hunter niet, dus je sluit je aan bij het verzet. Je zoekt medestanders, helpt ze, knalt je een weg door de wereld en loot je een ongeluk. Precies zoals het hoort.

De map bestaat dit keer uit één gigantische planeet, opgedeeld in drie grote gebieden die allemaal weer zijn opgedeeld in meerdere delen.

Je begint in de Fadefields. Hier zul je groen aantreffen, weelderige beekjes, bosrijk gebied en open velden die zich tot in de verte uitstrekken.

Carcadia Burns, een woestenij vol zand en steen. Deze lege omgeving kent vooral dat, veel leegte. Binnen het verhaal een logische keuze, in opbouw van gebied gewoon een van de saaiste gebieden uit de game.

Terminus Range, een sneeuwgebied met bergen en kronkelende routes. Hou je van je weg zoeken? Dan is dit gebied perfect om in verdwaald te raken. Maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat dit een van mijn favoriete gebieden uit de game is.

Dominion City is het laatste gebied uit de game en zal je nog wat extra uren speelplezier opleveren omdat er een bepaalde restrictie wordt opgelegd. Welke restrictie zal ik niet spoilen maar wij waren er tijdens het spelen allerminst door gecharmeerd. Volgens mij zeiden we beide iets in de trant van: “Nee, waarom doen ze ons dit aan.” So, be prepared.

Middelmatig midden

Hier begint mijn klaagzang. Allereerst de collectables. Je hoeft ze niet op te pakken, maar als je het maximale uit de game wilt halen doe je het toch. En dan blijkt dat ze je helemaal niets opleveren. De lore is niet interessant genoeg om alles te verzamelen en het zijn er te veel. Je hebt al snel last van collectible fatigue. Gelukkig zijn ze niet nodig voor de trophies.

Wat wél nodig is zijn de side-missions. En eerlijk: er zijn er te veel, ze zijn te uitgebreid en vaak saai. Ze voegen weinig toe aan het verhaal en liggen op plekken waar je normaal nooit komt tijdens de story. Van mijn 115 uur speeltijd gingen er zeker 40 uur op aan side-quests. Things we do for trophies.

Waar Borderlands 3 uitblonk in humor probeert Borderlands 4 een iets serieuzere toon aan te slaan. En dat werkt toch een stuk minder goed. In het verleden was het misschien bij tijden wat over de top, maar nu ontbreekt het bijna in zijn geheel. Gelukkig is Claptrap nog wel aanwezig. Heel weinig, voor sommigen een veraderming, maar dat brengt de komische noot toch net een klein beetje terug. Een klein beetje.

Dramatisch slot

Dan komt het einde in zicht. Alle side-quests gedaan, tijd om te vault hunten. Dacht het niet. Borderlands 4 heeft drie vaults en ze zijn nog optioneel ook. Er zit nóg een vault in de story, maar iets met spoilers. Het idee van Vault Hunter zijn is in deze game vooral in naam. En ja, er zitten ook “maar” 4 Vaults in Borderlands 3, maar daar is het doel van de game om ze te zoeken, te openen en daadwerkelijk te spelen. Niet optioneel…

De loot is ook niet wat het geweest is. Bosses opnieuw spelen gaat makkelijk, maar het voelt zinloos. Een paar wapens zijn goed, maar de meeste legendary’s zijn teleurstellend. De nieuwe manufacturers voegen weinig toe en veel wapens wil je niet eens in je inventory hebben.

De hoeveelheid vijanden is overdreven. Borderlands staat bekend om chaos, maar hier is het te veel van het goede. Elke shoot-out heeft meerdere waves en veel vijanden hebben meerdere healthbars. Zelfs met veel criticals zit je snel zonder ammo. De variatie in vijanden is laag, waardoor gevechten na 40 uur al saai worden en na 100 uur pure herhaling zijn.

De trophy grind

Als trophy hunter vind ik grind prima, maar Borderlands 4 gaat te ver. Je moet alle auto’s verzamelen, inclusief de unieke voertuigen van elke Vault Hunter. Die krijg je pas op level 50. En dus moet je na het uitspelen van de game de andere karakters opnieuw levelen, alleen voor een auto die je nooit meer gaat gebruiken.

Gelukkig is er na het uitspelen van de game de optie om een nieuw karakter te laten starten op level 30. De map is echter wel weer volledig dichtgezet. Dat betekent dat je, als je wilt snel reizen, je eerst overal weer te voet, of met je auto, heen moet gaan om de safe house, of andere punten weer vrij te spelen. En als je je dan bedenkt dat je alsnog vier plus uur bezig bent om elke auto vrij te spelen is de grind compleet. En dat drie keer. Leuk is anders, maar alles voor die platinum trophy.

Is er dan niets positiefs?

Jawel. Co-op is gewoon leuk. Ik heb de game met mijn neefje doorgespeeld en ondanks het gezeur over side-quests, collectables en herhaling hebben we wel plezier gehad. We zijn nu één trophy verwijderd van platinum en werken samen de laatste levels nog weg.

De story is vermakelijk, de map is groot en gevarieerd, bosses herspelen is fijn en auto’s oproepen waar je wilt is een verademing. Is Borderlands 4 een klassieker? Nee. Maar als je geen trophy hunter bent en veel side-content overslaat, is het een degelijke looter-shooter waar je veel uren plezier uit kunt halen.

Heb je Borderlands 3 nog niet gespeeld? Speel die eerst. Die is simpelweg beter. En wellicht kun je deze dan gewoon links laten liggen. Maar dat is aan jou.

Eindoordeel: 6,5/10

Artikel geschreven door: Peter van de Velde