Road to Platinum: Fallout New Vegas (PS3) — Een Tijdloze Klassieker met Scheurtjes

New Vegas | War… war never changes. But it ages, and sometimes not that well. Ik heb altijd Fallout New Vegas uit willen spelen maar ik ben er nooit aan toegekomen. Zoveel games en zo weinig tijd. Een aantal weken geleden dacht ik, screw it. Na het uitspelen van The First Berserker: Khazan had ik zin in Fallout. De oude PlayStation 3 stond er nog, New Vegas stond nog in de kast en het was gewoon tijd om de game nu te spelen. Ik wist nog dat de game op alle platformen veel problemen had maar op PlayStation 3 was het toch wel het ergst. Maar aangezien ik dat zelf wil zien en ervaren duik ik er graag in. Kortom: welkom bij deze Road to Platinum: Fallout New Vegas.

🎮 Gameplay die de tand des tijds doorstaat

Fallout: New Vegas is zo’n game die je niet zomaar vergeet. Ik speelde ‘m voor het eerst in oktober 2016, en hoewel ik toen een Hardcore playthrough probeerde, was het met minimale inzet. Dat soort modi zijn persoonlijk niet mijn favoriet — ik wil vrij kunnen spelen, keuzes maken zonder constant micromanagement van honger, dorst en slaap. Dus bleef de ervaring toen wat oppervlakkig.

Maar nu, bijna tien jaar later, was ik er wél klaar voor. Dit keer heb ik alles rustig aangepakt. Geen gehaast, geen snelle keuzes. Gewoon de game inademen. En wat blijkt? Ondanks de technische puinhoop en de verouderde visuals, staat de game nog steeds als een huis.

De kracht zit in de gameplay. De vrijheid die je hebt, de manier waarop je zelf bepaalt wie je bent, voor wie je vecht, en waarom. Ga je stealthy, diplomatiek, of ram je iedereen omver met een Super Sledge? Alles is mogelijk — en wat je kiest heeft echte impact.

V.A.T.S. is natuurlijk een love-it-or-hate-it systeem, maar het blijft uniek. En buiten het vechten om zit de game vol met systemen: crafting, companions, perks, skills, karma, reputaties. Je kunt jezelf er makkelijk 100 uur in verliezen. En dan wil je nog een keer opnieuw beginnen, gewoon om te kijken: wat als ik nu Caesar’s Legion kies?

🏆 Een gevarieerde en frustrerend leuke Trophy-hunt

De Platinum Trophy in New Vegas voelt als een echte reis. Je wordt gedwongen om alles te zien, alles te doen, en alle eindes te ontdekken. NCR, Mr. House, Yes Man, Caesar’s Legion — elk einde heeft z’n eigen route, missies en morele dilemma’s. Je ontdekt langzaam hoeveel lagen er in de game zitten.

De meeste trophies zijn logisch, leuk en belonend. Quests, companions, locaties, keuzes — je krijgt erkenning voor hoe je speelt. Maar dan zijn er ook die andere twee.

Twee trofeeën waar ik écht even over moet zeuren: 10.000 HP healen met stimpaks en 10.000 HP healen met eten en drinken. Serieus. Dat is geen grind, dat is marteling. Je moet expres schade pakken, alleen maar om te healen. De game komt volledig tot stilstand terwijl je jezelf expres verwondt.

Gelukkig heeft New Vegas ook hier een “oplossing”: de casinochip-glitch. Als je meer dan 33.000 chips laat vallen, glitcht het systeem. Je krijgt een negatief aantal chips dat je gewoon kunt inwisselen voor een belachelijk aantal caps. Vervolgens koop je tonnen stimpaks en voeding, en laat je jezelf verdrinken in een meertje. Healen, rinse, repeat. Het is niet chic, maar het werkt. En eerlijk: ik ga m’n tijd niet verspillen aan kunstmatige rek.

🧩 DLC die de wereld groter, vreemder en beter maakt

Speel je de Ultimate Edition? Dan krijg je vier uitbreidingen die elk op hun eigen manier iets bijzonders toevoegen.

Dead Money is een trage, claustrofobische survival-horror met een zwaarmoedig thema. Honest Hearts neemt je juist mee de natuur in, met tribes, geloof en morele grijstinten. Old World Blues is bizar, absurd en heerlijk over-the-top. En Lonesome Road? Dat is je persoonlijke finale — hard, rechttoe rechtaan, en het maakt jouw verhaal als Courier compleet.

Wat mij betreft zijn het geen simpele DLC’s, maar volwaardige hoofdstukken van een al rijk verhaal.

🐞 Techniek? Welke techniek?

New Vegas op PS3 is technisch gezien een nachtmerrie. Dat moet gezegd worden. De framerate kukelt omlaag zodra je een gebied binnenloopt met iets meer dan drie vijanden. De game crasht random. Menuschermen lopen vast. Soms laadt een gesprek niet in, en hoor je alleen je eigen ademhaling in een lege kamer.

En toch… ik speelde door. Want ergens hoort het er ook bij. De bugs, de rare physics, de crashes — ze zijn bijna deel van de ervaring geworden. Je weet dat het stuk gaat, maar je weet ook dat er iets geweldigs onder ligt. En dus sla je op, vaak, overmatig, obsessief. En speel je verder.

🎯 Conclusie

Fallout: New Vegas is geen perfecte game. Verre van zelfs. Maar het is wél een van de beste RPG’s ooit gemaakt.

Het verhaal is gelaagd, de wereld is rauw, en de keuzes zijn echt. Zelfs met de haperingen, de glitches, en de verouderde graphics — of misschien wel juist daardoor — blijft deze game hangen.

In 2016 speelde ik half, in 2025 speelde ik volledig. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. De weg naar Platinum was soms een gevecht tegen de engine, maar vooral een reis door een wereld die nog altijd uniek voelt.

New Vegas blijft, ondanks z’n gebreken, een meesterwerk.